کد مطلب:33785 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:119
[صفحه 348] می كند- بدون آنكه به او زیان و آفتی برساند: نخست، یقین و علم نسبت به نظام عالم است. یعنی شناختن چگونگی گردش امور در جهانی كه خداوند ساخته است- جهانی كه تدبیر و مدیریت آن به دست ما آدمیان نیست و همه ی امور آن بر وفق مراد انسان نمی چرخد و دایره ی اختیار و قدرت آدمی در آن چندان وسیع نیست كه بتواند در جمیع شوون آن كامكارانه تصرف كند. دوم، محبت و عشق است. كسی كه جان اشباع شده و سیر دارد و دل در هوای محبوبی سپرده است، تحمل انواع سختیها را آسان خواهد یافت. صبر بر انواع ناكامی ها و محرومیتها هیچ گاه كام فرد عاشق و محب را چندان تلخ و جان او را چندان پر عقده نمی كند كه از اعتدال روانی بیرون رود و دچار اعوجاج شود. كسانی كه نظام عالم را بدرستی نمی شناسند و طعم محبتی را نچشیده اند، از صبر و رنج نصیبی جز اعوجاج و خروج از اعتدال روانی نخواهند برد. در دعایی كه از پیامبر (ص) منقول است و در شب نیمه ی شعبان (كه بنابر روایاتی از شبهای قدر است) خوانده می شود این معنا آمده است كه: اللهم اقسم لنا من خشیتك ما یحول بیننا و بین معصیتك و من طاعتك ما تبلغنا به رضوانك و من الیقین ما یهون علینا به مصیبات الدنیا خداوندا از خشیت خود چندان نصیب ما كن كه گرد معصیت نگردیم و از طاعتت چندان نصیب ما كن كه ما را به رضوان خود برسانی و از یقین چندان نصیب ما كن كه مصیبتهای دنیا بر ما آسان شود. آنچه تحمل مكروهات و دشواری ها را آسان می كند، مقام یقین است. این یقین، برادر صبر است. در روایات داریم كمترین چیزهایی كه میان مردم [صفحه 349] تقسیم شده اند، یقین و صبر هستند.[1] و البته صبر زاییده ی یقین است. از امیرالمومنین (ع) روایت شده است كه فرمودند: اطرح عنك العموم بعزائم الصبر و حسن الیقین (بحار الانوار، ج 82، ص 136) غم ها را با صبرهای استوار و حسن یقین از خود بران.
گفتیم تحمل دشواریها ممكن و موفق نیست مگر آنكه جان شیرین و سیر باشد و گفتیم دو چیز آدمی را برای نوشیدن جرعه ی تلخ صبر مهیا
صفحه 348، 349.